سریال رستوران خانوادگی

سريال واقعا خانوادگى «رستوران خانوادگي» درحال پخش مجدد است و کوروش تهامى در اين سريال بازيگر نقش سهيل است.

پخش مجدد «رستوران خانوادگي» را ديده ايد؟

نه ، متاسفانه نديده ام. خيلى دوست داشتم ببينم.

فکر مى کنيد چرا يک سريال پخش مجدد مى شود؟

تصور مى کنم سريالى پخش مجدد مى شود، که مخاطبان و تماشاگران آن ، نسبت به آن سريال بيشتر باشند. شايد هم اين روالى است که در سريالهاى ساخته شده صورت مى گيرد، نمى دانم.

مى دانيد اين سريال چقدر در زمان پخش مورد استقبال قرار گرفت؟

زمانى که کار پخش مى شد، مردم و مخاطبان ارتباط خوبى با آن برقرار کرده بودند.

چه انتقادى به اين سريال مى گرفتند؟

چون کارى بود که تنوع لوکيشن نداشت و به طور متمرکز در طبقات مختلف آن رستوران کار مى کرديم ، تکرارى به نظر مى رسيد.

انتقاد خودتان به اين کار چيست؟

يکى از ايرادها اين بود که داستان هاى خوبى نداشتيم ، داستان هايى که در هر اپيزود تحويل مى گرفتيم ، در مدت ۳ ، ۴ روزه بود. سعى مى کرديم روى متن ها کار کنيم و مى خواستيم مخصوصا پايان نقطه هر داستان يا اپيزود، پايان دلنشين تر و درست ترى داشته باشد.

عاملى که بيشتر در سريال هاى ۹۰ شبى مى بينيم ، يعنى دير رسيدن متنها. اما اين کار، کار روتينى نبود.

بله ، اما آن زمان که ما شروع به کار کرديم ، تنها ۴،۵قسمت از متن آماده بود. با اين که اين کار ۲۶قسمتى بود، بعد سعى مى کرديم روى آنها کار کنيم.

چقدر روى بازى خودتان کار کرديد؟

به نظر مى آيد، آن بازى که در بچه هاى خيابان از سامان مى بينيم ، در رستوران خانوادگى ديده نمى شود. در رستوران خانوادگى ، نقش مقابل مرا نيما فلاح بازى مى کرد که نقش سرآشپز را داشت.

در مقابل بازى طنز او من بايد موقعيت هاى طنز را جدى بازى مى کردم. اگر اين اتفاق طنز از طرف آن شخصيت بيفتد، من موقعيت طنز را براى او به وجود مى آوردم.

اگر بخواهيد ميان سامان در بچه هاى خيابان ، با سهيل در رستوران خانوادگى نقاط مشترکى پيدا کنيد به چه نکاتى اشاره مى کنيد؟

زمينه اين کار (رستوران خانوادگي) طنز بود، ولى بچه هاى خيابان کارى جدى بود. به همين خاطر نمى توان نقطه مشترکى براى آنها در نظر گرفت ، ضمن اين که از لحاظ سن و سال شرايط فرق داشت.

من ديپلم گرفته بودم و با اين که به کارهاى هنرى علاقه داشتم اين کار را قبول کردم ، ولى شخصيت سامان ، يک نويسنده پخته اى بود که مستقلا خانواده داشت.

شايد يکى از دلايلى که در اين سريال عامل خامى نقش سهيل است ، تفاوت سنى اين نقش باخود شماست.

بله ، يکى از دلايل اين بود که من بايد کوچکتر از خودم را بازى مى کردم. البته قرار هم بود که اين خامى در نقش باشد و البته اين اتفاقى نبود، يا اتفاقاتى که شما مى بينيد در شخصيت هاى بازيگر ميهمان رخ مى دهد، يک جورى براى آن شخصيت ها مى افتد که بايد به اين شکل مى بود.

با توجه به اين که مى گوييد رستوران خانوادگى زمينه طنز دارد، به نظر شما در طنز بايد چگونه به مسائل نگاه کرد؟

طنز مهمترين بخش هنرهاى نمايشى است ، که يکى از شاخه هاى آن به جنبه انتقادى آن برمى گردد، يعنى اين که طنز بايد رفتارهاى بد جامعه را که بين مردم يا در سطوح گسترده تر ميان مسوولان وجود دارد، در قالب طنز نشان دهد.

الان حداقل در زمينه هاى طنز ما چنين اتفاقاتى رخ نمى دهد.

الان اين اتفاق نمى تواند بيفتد، شايد چون تعريف درستى از طنز وجود ندارد و متاسفانه دست نويسنده ها، بازيگرها و کارگردان ها بسته است. به همين دليل ، روى يک سرى موضوعات کليشه اى متمرکز مى شوند؛ چون به هر مقوله اى که پرداخته شود، واکنش منفى از جانب قشر و گروهى به وجود مى آيد.

نمونه بارز آن را در سريال هاى ۹۰ شبى مى بينيم.

بله. موضوعاتى که ديگر کليشه اى شده اند و بارها و بارها از مردم شنيده ايم ، که از اين کارها راضى نيستند؛ چون موضوعات آنقدر تکرارى و دستمالى شده است که بيشتر به سمت کمدى موقعيت پيش مى رود و بيشتر شکل مد به خود مى گيرد؛ حرکات و اطوارهايى که اصلا قشنگ نيست.

لابد اگر پيشنهاد بازى در اين کارهاى روتين را داشته باشيد، قبول نمى کنيد.

مگر اين که متن قوى ، با کارگردانى قوى و بازيگرهاى بسيار قوى داشته باشد والا اين کارها زياد انجام مى شود. لزومى ندارد که من در آنها باشم.

از بحثمان خارج نشويم. در رستوران خانوادگى جايگاه طنز را چطور مى توان تعريف کرد؟

در نوشته هاى اين سريال ، بخش عبرت آموزى آن مدنظر بود، اتفاقاتى که در خانواده ها رخ مى دهد و خيلى به جامعه به صورت گسترده نگاه نمى کند. حيطه آن خانه و خانواده است که به شيرين ترين شکل نتيجه گيرى درستى درباره آن صورت بگيرد.

اگر قرار بود بعد از چند سال سهيل را طور ديگرى بازى کنيد، چه ويژگى هايى به آن مى داديد؟

آن را طور ديگرى بازى مى کردم. حرفه ما چنين است که هرچه به آن وارد مى شويد، بيشتر ياد مى گيريد. ياد شعرى افتادم که در رابطه با خوشنويسى بيان مى شود، که مى گويد : خواهى شوى خوشنويس ، بنويس و بنويس و بنويس. بازيگرى هم چنين است.

نگفتيد چه ويژگى اى به نقش سهيل مى داديد؟

تا چند سال پيش در بازيگرى عجول بودم و براى رسيدن به خود نقش بى صبرى مى کردم ، در حالى که بايد صبر کنيد تا در نقش پوست بيندازيد و قالب نقش را به خود بگيريد.

مثل عصبانيت هايى که از سهيل در رستوران خانوادگى مى بينيم.

بله ، بايد تحمل کرد تا به شکل سلسله مراتب ، نقش خودش را پيدا کند و آنقدر در عصبانيت ها، خيلى سريع واکنش نشان ندهيد. الان کم و بيش فکر مى کنم - به اين تحمل رسيده ام و بازى ام درونى تر شده است.

از سينما چه خبر؟ بعد از بچه هاى خيابان درسينما پرکارتر بوديد.

بله ، به رنگ ارغوان را سال گذشته ، با ابراهيم حاتمى کيا داشتم ، بعد فيلم - «شبانه» را بازى کردم و اکنون نيز در فيلم سينمايى «از دوردست » به کارگردانى رامين محسنى بازى مى کنم.

سه نقش متفاوت در سه کار مختلف ؛ چطور به نقشهايتان نگاه مى کنيد؟

بيشتر نقشهايى را دوست دارم که دچار چالش شده باشند و من را آنقدر درگير کند، که در آن غرق شوم و تنها دغدغه من باشد.

در اين صورت ، بايد قيد زندگى را بزنيد و تنها در نقشهاى مختلف غوطه بزنيد.

تقريبا در اين فرم است که بازيگر مى تواند بازيگر موفقى باشد و ماندگار شود.

بعد از ۱۱ سال بازى در عرصه هنر، مى توانيد از چند نقش ماندگارتان نام ببريد؟

حرفه اصلى خودم را تئاتر مى دانم ، در تئاتر توانسته ام اين کار را بکنم. وقتى مى بينم براى نمايشى در سال ۷۳يا ۷۴ هنوز بين دوستان حرف زده مى شود، آن زمان خودم را ماندگار مى دانم ؛ يا نمايش «قهوه تلخ» را که ۹ ماه روى آن تمرين داشتم و براى تک تک لحظه هاى آن فکر کردم.

و در آخر؟

بايد يادى از جمشيد اسماعيل خانى بکنم ، که خدا روحش را به علو درجات روحانى برساند. از لحاظ روحيه دادن به بچه هاى گروه فوق العاده بود و مانند يک پسر بچه ۱۴، ۱۵ ساله شيطنت مى کرد.

به نظر من او شخصيت شاهکارى داشت.