برنامه بچه های دیروز 90 کامل با کیفیت عالی

تعداد : 4 دي وي دي
نسخه خانگی
کيفيت : عالی
تعداد قسمت : 15 قسمت
شبکه تهران

بديهی است كه اگر جامعه ای در زمينه آموزش و پرورش كودكان سرمايه گذاری و برنامه ريزی كند،در فردايی نه چندان دور،از چنان بلوغ فكری ای برخوردار خواهد شد كه ديگر به راحتی و با كوچك ترين تلنگری دچار آسيب های رفتاری،روانی و …نشده و در واقع مجهز به نوعی کنترل کننده درونی و خودانگیخته می شود و به شکلی ناخودآگاه از هر آنچه که غیراخلاقی است پرهیز می کند.
كودك در مراحل مختلف رشد در محيط های گوناگون و در معرض مسائل مختلف قرار می گيرد،برای مثال در ابتدا دنيای كودك محدود به خانواده است و به مرور اجتماعی كه او را احاطه می كند،گسترش می يابد تا جايی كه در مرحله ای او تنها ساعات محدودی را با خانواده سپری می كند.

رسانه از جمله عناصر موثر در اجتماع امروز بشری است و در اين ميان رسانه ملی از جايگاه ويژه ای برخوردار است،چراكه كودك از آغازين سال های زندگی با آن روبه روست و بيراه نيست اگر بگوييم تلویزیون در اغلب موارد عضوی از خانواده او می شود و متاسفانه گاه حضوری پررنگ تر از اعضای خانواده دارد.البته در اين نوشتار قصد نداريم درستی و نادرستی حضور تلويزيون را در ميان خانواده ها مورد بررسی قرار دهيم بلكه اين برنامه ها هستند كه مورد توجه قرار می گيرند.

ژانر كودك مانند ديگر ژانر ها تا پيش از چند سال اخير از لحاظ كميت،ساختار،تكنولوژی و…كاستی های بسياری داشت اما به لحاظ محتوا و مضمون در مقوله هايی چون قصه پردازی و پيام رسانی در مرتبه بالاتری بود."بچه های ديروز"اگرچه تنها ساعتی از بعدازظهر خود را پای تلويزيون می نشستند،اما به مراتب بهتر و بيشتر از بچه های امروز،پيام های اخلاقی و رفتاری را دريافت می كردند و حتی گاه ضمن گپ و گفت های دوستانه تحليل های كودكانه و جالبی از آن ها ارائه می دادند و آنچه را كه دريافته بودند،با يكديگر مطرح می کردند و چه بسا بيش از بچه های امروز از تماشای همان چند برنامه كوتاه اما شيرين،لذت می بردند.

به جرات می توان گفت كه گسترش ارتباطات و رشد تكنولوژی با ارزش های محتوايی و پيام های انسانی رابطه ای معكوس برقرار كرده است،تا جايی كه گاه برنامه هايی از تلويزيون پخش می شود كه نه تنها هيچ پيام اخلاقی و انسانی ای ندارد كه به صورت مستقيم و غيرمستقيم خشونت و ديگر رفتارهای ناهنجار را در بين اين گروه آسيب پذير اشاعه می دهد.حال اگر جنبه آموزشی و نقش آموزگارگونه برنامه ها را بیش از پیش مورد بررسی و نقد کارشناسانه قرار دهیم،خواهیم دید که گاه برنامه هایی مخرب روح کودکانمان را تهدید می کند.البته در ساخت و تامین برنامه برای کودک،باید به جنبه های سرگرم کنندگی و جذابیت آثار نیز توجه ای ویژه داشت چراکه توجه صرف به مقوله های تربیتی و آموزشی قطعا نمی تواند آن ها را پای تلویزیون بنشاند.
درست است كه بچه های امروز تحت تاثير شرايط حاكم بر روزگار و تغيير شيوه و الگوی زندگی،صاحب سليقه خاصی هستند و اساسا مقايسه آن ها با نسل پیش و توقع اینکه رفتاری مانند"بچه های ديروز"داشته باشند،نادرست است،اما بايد توجه داشت كه حقايق و ارزش های انسانی همواره جايگاه خود را حفظ می كنند و ارزشمندند و هرگز نبايد به بوته فراموشی سپرده شوند،چه اگر اين ارزش ها را از جامعه ای حذف يا كم كنيم،كمر به نابودی آن جامعه بسته و اعضای آن را به قهقرا سوق می دهیم.

اين وظيفه دست اندركاران و برنامه سازان است كه مانع از بين رفتن كاركردهای اخلاقی-آموزشی چنين برنامه هايی شوند.تعامل ميان برنامه سازان، پژوهشگران و کارشناسان علوم مختلف،يكی از راهكارهای ساخت برنامه های متناسب با شرايط زمان و مكان است.مادامی كه برنامه سازان تنها به مسائل تكنيكی و فنی و ساختار ظاهری آثار بپردازند،پيشرفت چندانی در اين زمينه حاصل نخواهد شد،اما چنانچه در ساخت هر پروژه به ظاهر كوچك،از مشاوره متخصصان علومی چون روانشناسی و جامعه شناسی بهره گرفته شود،بی شك نتيجه بهتری به دست خواهد آمد.درست است كه چنين رويكردی هزينه هايی را بر پروژه تحميل می كند كه شايد به زعم برخی چندان ضرورتی نداشته باشد،اما اين هزينه ها در واقع نوعی سرمايه گذاری است،سرمايه ای كه سال ها بعد به بار می نشيند و طعم آن كام جامعه را شيرين می كند.

نكته مهم اين است كه طی چند دهه پيش،اگرچه از نظر فنی و سرمايه گذاری در وضعيت پايين تری بوديم اما سازندگان برنامه ها بيشتر دغدغه پرداختن به مفاهيم انسانی و انتقال پيام را داشتند.اين روند ادامه داشت تا اينكه در دوره ای تلويزيون با برنامه های ساخته شده در كشورهای ديگر-كه اغلب هم سنخيتی با فرهنگ جامعه ما نداشت-تغذيه می شد.

خوشبختانه طی چند سال اخير،گروهی از برنامه سازان و مسئولان در اين بخش سرمايه گذاری كرده اند كه از انصاف به دور است اگر از آن ها قدردانی نشود،اين آغاز خوبی است اما همچنان كافی نيست.

اخيرا شاهديم كه تلويزيون در حركتی موثر،برنامه های ساخته شده در دهه های پيش را پخش می کند.اين اقدام هزينه چدانی در بر ندارد اما در عين حال حركتی هوشمندانه تلقی می شود كه از چند جهت كارساز و مفيد است.
اولين و شيرين ترين نتيجه پخش چنين برنامه هايی،برانگيختن حس نوستالژی در بزرگترها و به اصطلاح"بچه های ديروز"است كه آرامشی هر چند مقطعی به بار می آورد و به لحاظ روانشناختی ارزشمند است.
ديگر اينكه بچه های امروز را كنار"بچه های ديروز"می نشاند و در واقع از طريق اين تجربه مشترك،نوعی تعامل و آشتی فكری بين دو نسل متفاوت ايجاد و به پويايی روابط كمك می كند.
و در نهايت،عليرغم اینکه برخی معتقدند ساخت برنامه هايی با رويكردها و ارزش های متداول در گذشته،امروزه پاسخگو نيست،با پخش این برنامه ها شاهديم اگر نگوييم همه،بسياری از كودكان امروز هم به چنين برنامه هايی گرايش دارند و اصلا يكی از وظايف رسانه به ويژه تلويزيون،پرورش سليقه و اصلاح كج سليقگی هاست.
اگر اين روند ادامه يابد،به مرور كودكان ما نيز بيش از پيش به چنين برنامه هايی علاقه مند شده و شاهد تاثيرات رفتاری آن هم خواهيم بود.
در اين نوشتار قصد نداشتيم از كم كاری و بی توجهِی مسئولان گله كنيم-چه هر سخن جايی و هر نكته مقامی دارد-و حتی قصد نداشتيم ژانر كودك را نقد كنيم-چه اين كار بايد با كارشناسی و ظرافتی هوشمندانه و همه سو نگر انجام شود-خواستيم موضوع مهمی را به ياد آن ها كه فراموش كرده اند،بيندازيم و البته سپاسگزاری كنيم از آن ها كه با اين فكربكر بخش مهمی از ارزش ها و خاطرات رو به زوال را با كمترين هزينه احيا كرده اند،اميد كه مسئولان همراهی شان كنند.